Nga Jane Mulkerrins- The Times
Është një mëngjes janari me borë në Mynih dhe unë jam ulur në një divan në dhomën e zhveshjes së Boris Becker, duke ndjekur Australian Open me gjermanin e preferuar të Britanisë, kampionin e trefishtë të Wimbledonit dhe banorin e fundit të burgut HMP Wandsworth.
Becker pritet të hyjë së shpejti në studio për të komentuar për Eurosport, ndeshjen mes spanjollit Pedro Martínez dhe numrit 1 gjerman, Alexander Zverev. Por për momentin, ai po komenton për një audiencë të vetme, për mua dhe po bëhet gjithnjë e më i irrituar nga gabimet e britanikes Jodie Burrage kundër amerikanes së renditur e treta, Coco Gauff.
“Ajo është e pafavorizuara dhe ishte në epërsi 5-3 kundër favorites së turneut, pastaj me dy gabime të njëpasnjëshme humbi gjithçka”, thotë ai.
“Kjo nuk ka lidhje me ‘forehand’ dhe ‘backhand’. Kjo është kur truri të ngrin në atë moment. Ajo u befasua nga sa e mirë është. Ajo ka frikë nga madhështia e saj. Shumë njerëz humbasin sepse kanë frikë.”
Por jo ai. Për mirë apo për keq, frika nuk ishte kurrë një faktor për Becker. Dyzet vjet më parë, këtë verë, si një adoleshent me flokë të kuqërremtë, me pantallona të shkurtra të bardha, 17-vjeçari Becker u bë kampioni më i ri në histori i Wimbledonit.
“Nuk është në natyrën time të jem i ndrojtur apo i frikësuar,” thotë ai. “Dhe nuk kisha frikë nga finalja e Wimbledonit. Mendoj se si adoleshent duhet të kem qenë shumë i fortë mendërisht.”
Ndodh një ndërprerje në transmetimin e ndeshjes. “Oh, është reklamë,” thotë me një të qeshur.
Tani është ai në ekran, me një jelek, në një reklamë për një kompani online që shet dritare. Po punon shumë, i them. Becker buzëqesh me ironi: “Po përpiqem të siguroj jetesën.”
Në prill 2022, i veshur me një kravatë të “All England Club”, në gjykatën e Southwark, fituesi gjashtë herë i grand-slam u dënua me dy vjet e gjysmë burg, kulmimi i dekadave me parregullsi financiare. Ai u shpall për herë të parë fajtor për evazion fiskal në Gjermani në vitin 2002, një situatë që ai argumentoi se ishte rezultat i keqkuptimit të tij për ligjet tatimore dhe rezidencën, dhe një vendim që ai e konsideronte të ndikuar nga zilia me të cilën besonte se e shihnin në vendin e tij të lindjes. Becker u gjobit me ekuivalentin e 300,000£ dhe u dënua me dy vjet prove.
Megjithatë, pavarësisht të ardhurave të vlerësuara mbi “100 milionë £” nga marrëveshjet dhe sponsorët ndër vite, në qershor 2017 Becker u shpall i falimentuar, duke u detyruar kreditorëve “50 milionë £” për një kredi të papaguar prej më shumë se “3 milionë £” për pronën e tij në Mallorca.
Dhe në vitin 2020, ai u përball me akuza se nuk kishte deklaruar vlerën e vërtetë të pasurisë së tij, duke fshehur gjoja “2.5 milionë £” asete — përfshirë një apartament në Chelsea, dy prona në Gjermani dhe rreth “1.8 milionë £” — për të shmangur pagesën e borxheve të tij.
Ai u shpall fajtor për transferimin e qindra mijëra paundëve nga llogaria e tij e biznesit tek të tjerët, përfshirë gruan e tij të parë, Barbara, dhe gruan e tij të dytë, Lilly, si dhe për fshehjen e një kredie bankare prej “710,000 £” dhe “75,000” aksione në një kompani teknologjike.
Becker kaloi “231 ditë” në burg, fillimisht — rreth tre milje larg Wimbledonit të tij të dashur — në “HMP Wandsworth”, pastaj në “HMP Huntercombe” në Oxfordshire, përpara se të deportohej në Gjermani në kohë për Krishtlindjet e vitit 2022.
“Sigurisht që është një turp i madh dhe sigurisht që ndihesh me faj, por nuk mund të ndihesh keq për veten,” thotë ai me vendosmëri. “Nëse e sheh veten si viktimë, nuk do të dalësh kurrë prej saj. Unë nuk u ndjeva kurrë si viktimë dhe shumë shpejt fillova të marr përgjegjësi për veprimet e mia, të mira apo të këqija.”
“Nuk fajësoj askënd,” shton ai. “Jam përgjegjës për vendimet e mia të mira dhe për ato të këqija. Më e rëndësishmja për mua është sesi e përfundon rrugëtimin dhe unë ndihem sikur dola më i fortë.”
“‘Nuk ankohem për gjërat; i përballoj’”
E takova për herë të parë Beckerin në qershor të vitit 2021 në atë që ai dikur e quajti “dhoma e tij e ndenjjes”: “Fusha Qendrore e Wimbledonit”. Ai ishte duke komentuar për “BBC”, por gjyqi i pritshëm — për të cilin nuk lejohej të fliste në atë kohë — i rëndonte shumë. Tre vjet e gjysmë më vonë, pavarësisht një periudhe burgimi — gjatë së cilës, siç ka thënë ai, ka marrë kërcënime me vdekje — ndërsa karizma dhe vetëbesimi i tij duken të paprekura, ai duket më i qetë.
“Isha në mes të ndoshta periudhës më të vështirë të jetës sime kur folëm për herë të fundit,” thotë ai. “Nuk jam ankuar kurrë. Nuk qahem për gjërat; i përballoj. Ndonjëherë mund t’i rregulloj, ndonjëherë jo, por nuk ankohem për to.”
“Por sigurisht që duhet ta kesh parë ti, dhe edhe të tjerët duhet ta kenë parë, se nuk isha në një moment të mirë atëherë,” thotë ai. “Tani jam në një vend më të mirë. Jam në ujëra të qeta përsëri dhe synoj të qëndroj ashtu për pjesën tjetër të jetës sime.”
“Jam vërtet i emocionuar që më është dhënë një tjetër mundësi për të ndryshuar rrugën ku isha — dhe të kesh këtë mundësi përsëri në moshën “57-vjeçare” nuk është diçka e zakonshme,” thotë ai. “Jam shumë më në paqe me veten.”
Megjithatë, kushtet e dënimit dhe deportimit të tij do të thonë se ai nuk është lejuar të kthehet në Britani që prej atëherë (dhe nuk e ka konfirmuar publikisht kur do të kthehet). A shpreson të rikthehet për të komentuar Wimbledonin këtë vit?
“Nuk mund të flas për këtë ende,” shmang ai pyetjen. “Nuk më lejohet.”
E megjithatë, ai aktualisht shfaqet në një version të ri të Netflix-it, “Celebrity Bear Hunt”, për të cilin kaloi disa javë në xhunglën e Kosta Rikës përkrah “Mel B, Danny Cipriani, Laurence Llewelyn-Bowen” dhe “Shirley Ballas”, duke u përpjekur të shmangë të ngrënit nga krokodilët ose kapjen nga “Bear Grylls”, i cili endej nëpër shkurre me kamuflazh dhe bojë në fytyrë, duke mbajtur pranga plastike.
Duke qenë se personazhet e famshëm zakonisht pranojnë të marrin pjesë në shfaqje të tilla ose për para ose për rehabilitim publik, jam kurioz të di se cila ishte motivimi kryesor për Becker.
“Të gjithë paguhen në këtë program, përfshirë edhe mua, kështu që mendoj se është një zgjedhje e qartë,” thotë ai, duke shmangur me shpejtësi temën e rehabilitimit. “Për mua, ishte më shumë për të dalë nga zona ime e rehatisë. Nuk kam fjetur kurrë në një dhomë me dhjetë të panjohur; nuk kam qenë kurrë i rrethuar nga gjarpërinj dhe krokodilë. Dhe në këtë moshë, ende dua ta sfidoj veten, të bëj gjëra që nuk i kam bërë më parë.”
“‘Çfarëdo që bëj, dua ta bëj mirë’”
A është ende konkurrues? “Mendoj se instinkti konkurrues nuk të largohet kurrë. Nuk dëshiron të dalësh i pari nga loja. Ndoshta nuk ke nevojë ta fitosh, por sigurisht nuk do të jesh i fundit. Kjo është në natyrën time. Çfarëdo që bëj, dua ta bëj mirë.”
Por në fillim të spektaklit, Becker rrëshqiti dhe dëmtoi meniskun e gjurit, për të cilin më vonë iu desh një operacion. Ai gjithashtu ka dy ije të reja, të zëvendësuara në të dyzetat, dhe që nga viti 2017, një pllakë metalike dhe “gjashtë vida” të gjata në kyçin e djathtë, duke e bërë të paaftë për ta përkulur dhe duke e lënë me një çalë të përhershme.
“Kam qenë një person shumë fizik gjithë jetën time dhe kjo është një makth, sepse me këtë kyç nuk mund të vrapoj më.” Tenisi ka marrë fund; “madje as të luaj futboll me fëmijët e mi. Ishte një ndryshim i madh mendor, një sfidë e vërtetë për ta pranuar faktin që nuk mund të vrapoj më. Dy vitet e para ishin shumë të vështira.”
Megjithatë, dëmtimi fizik nuk e shqetësoi shumë gjatë spektaklit. “Mora një rol tjetër,” thotë ai. “Jam “57 vjeç”. Kam shumë përvojë në jetë dhe kam kaluar shumë stuhi, kështu që mund të lidhem me shumë gjëra. Nuk çuditem më nga asgjë. Dhe ky u bë roli im. Mendoj se të gjithë ndiheshin rehat duke folur me mua. Sepse në shumicën e situatave kam… ndoshta jo domosdoshmërisht zgjidhje, por kam ide,” thotë ai. “Si mund t’i përballosh dhe të kapërcesh pengesat.”
Në mëngjesin kur takohemi, lexoj lajmin se ish-trajneri i Anglisë, “Sven-Göran Eriksson”, vdiq me “3.8 milionë £” borxhe. Becker e sheh këtë si një problem të përhapur në sport.
“Mendoj se është një problem për shumë sportistë, që rrethi i tyre nuk është vërtet profesionist. Shumë sportistë, pothuajse pa marrë parasysh sa kanë fituar, përballen me probleme financiare herët a vonë. Nuk është diçka e pazakontë.”
“Pas karrierës sime profesionale në tenis, isha shumë mirë financiarisht,” thotë ai. “Më vonë ndodhën disa gjëra të tjera, që ishin gabime — disa të miat, disa për shkak të këshillave të gabuara — dhe përfundova në probleme. Por menjëherë pas karrierës sime profesionale, isha mirë.”
“Është gjithashtu e rëndësishme të kuptohet se shumat që fitonim atëherë ishin shumë më të vogla se sot,” shton ai. Ai thotë se fitoi “300,000 £” kur e fitoi për herë të parë Wimbledonin. “Një shumë e madhe në atë kohë, por asgjë krahasuar me sot.” Sot, shpërblimi është “2.7 milionë £”.
Por të kthehemi te gabimet e tij… “Nuk është vetëm një gabim. Është fakti që je i rrethuar nga njerëz që ndoshta nuk kanë interesin më të mirë për ty, qoftë në jetën private apo atë profesionale. Dhe pastaj përfshihesh në një valë problemesh nga e cila nuk mund të dalësh. Por nuk ndodh brenda natës; ndodh gradualisht. Gjithashtu, edhe ti si person nuk je gjithmonë në formën më të mirë. Nuk je gjithmonë mjaftueshëm i disiplinuar. Ndoshta unë kam pasur shumë besim tek njerëzit. Me mendjen e sotme, gjithmonë je më i zgjuar.”
Gjithashtu, “Divorcet janë të shtrenjta,” qesh ai. “Edhe për njerëzit shumë të pasur. Fëmijët kushtojnë. Një mënyrë jetese e caktuar kushton gjithashtu. Pra, nuk është vetëm një problem, apo jo? Është një kombinim.”
Përveç kësaj, ka edhe “peshkaqenë”. “Kur dikush kaq i famshëm si unë shkon në një kompani të re për këshilla, ndoshta duan të përfitojnë nga ti. Sepse unë hap shumë dyer; rrjeti im është shumë i mirë,” thotë ai. “Dhe ata përfitojnë prej teje. Por kur e kupton këtë, ka kaluar dy ose tre vjet dhe është tepër vonë.”
Megjithatë, “Nuk fajësoj askënd,” thotë ai. “Në fund të fundit, ishte jeta ime dhe nuk kërkoj justifikime.”
“Një takim i shkurtër”
Po ashtu, ai nuk është përpjekur kurrë të justifikojë atë që çoi në divorcin e tij të parë. Ishte vera e vitit “1999”, dhe Becker sapo kishte luajtur ndeshjen e tij të fundit në Wimbledon, duke humbur në raundin e katërt ndaj “Pat Rafter”, kur — pas një debati me “Barbara”, e cila ishte “shtatë muajshe shtatzënë” me fëmijën e tyre të dytë — ai shkoi në restorantin e famshëm “Nobu” në Londër.
Një kamariere ruse, “Angela Ermakova”, i buzëqeshi. Çfarë ndodhi më pas, siç përshkruhet në autobiografinë e tij The Player, ishte “pesë minuta bisedë e shkurtër, pastaj në këndin më të afërt të përshtatshëm [për të cilin ai gjithmonë ka pohuar se nuk ishte një dollap pastrimi, por shkallët e pasme].”
Tetë muaj më vonë, “Ermakova” i dërgoi një faks sekretares së tij për t’i thënë se ishte shtatzënë. Ai mohoi atësinë, derisa një test “DNA” e vërtetoi të kundërtën.
Sot, ai është një baba krenar i “katër fëmijëve”, të gjithë kreativë dhe jashtëzakonisht të bukur. “Dhe kjo nuk është për shkakun tim,” ngulmon ai.
“Noah”, 31 vjeç – një artist i suksesshëm që jeton mes Berlinit dhe Los Anxhelosit. “Elias”, 25 vjeç – punon në industrinë e filmit. “Anna” (vajza e “Ermakova-s”), 24 vjeç – këngëtare dhe fituese e Strictly Come Dancing në Gjermani. “Amadeus”, 14 vjeç.
Madje, edhe pas “dy divorceve të shtrenjta”, ai nuk u tërhoq nga martesa për herë të tretë. “Shtatorin e kaluar”, Becker u martua me “Lilian de Carvalho Monteiro”, 33 vjeç, në një “manastir mesjetar mbi shkëmbinjtë e Portofinos”, Itali.
Ndërsa Becker është poshtë duke komentuar një ndeshje, “ajo hyn në dhomën e tij të zhveshjes”, sapo ka fluturuar nga Milano, ku tani jetojnë. “E bukur, e zgjuar, elegante, plot humor – dhe paksa e frikshme.”
Vajza e ish-ministrit të mbrojtjes së São Tomé dhe Príncipe, de Carvalho Monteiro u rrit në Romë, studioi për masterin në Shkollën e Studimeve Orientale dhe Afrikane në Londër dhe punoi në analizën e rreziqeve politike, fillimisht në Londër dhe më pas në Gjermani, ku takoi Beckerin në vitin 2019. Pyetja e tij e dytë ishte: “Luani tenis?” të cilin ajo tani po e mëson, me bashkëshortin e saj si trajner sa herë që ka mundësi. Tani ajo bën “një lloj tjetër të strategjisë së rrezikut”, siç thotë ajo, duke punuar me Beckerin si pjesë e ekipit të tij.
“Kjo është një partneritet i vërtetë,” më thotë Becker. “Ndoshta për herë të parë në jetën time kam një partnere të vërtetë. Dhe ndoshta e gjithë kjo ishte e nevojshme që unë të kisha një partnere. U takuam në kohën më të vështirë të jetës sime dhe mendoj se ajo pa diçka tek unë që ia vlente, përndryshe nuk do të më kishte dhënë një mundësi.”
Ai nuk pati asnjë dilemë për t’u martuar sërish. “Ishte një vendim shumë natyral, për mua padyshim, dhe jam shumë i lumtur që ishte e njëjta gjë edhe për të. Por ne tashmë po jetonim si burrë e grua, kështu që akti në vetvete, po, i bukur, romantik dhe gjithë të tjerat, por nuk ndryshoi asgjë për mua.
“Trokit në dru që kjo do të zgjasë deri në fund të jetës,” thotë ai. “Nuk po bëhem më i ri, kështu që shpresoj ta kaloj gjithë jetën me të.” Ai ndalet dhe qesh. “Shpresoj që ajo të qëndrojë me mua.”tch
