Në fushat e gjelbra të Akademisë “Pepa”, mes dhjetëra fëmijëve që vrapojnë pas topit, një djalë i vogël spikat menjëherë. Alesio Kasa, ende pa mbushur dhjetë vjeç, ka një pasion për futbollin që duket i lindur me të, një dashuri që e bën të duket më i madh se mosha e tij.
Që nga momenti kur mori topin e tij të parë si dhuratë, futbolli është bërë pjesë e pandashme e jetës së tij. Çdo lëvizje në fushë, çdo pasim dhe çdo goditje ka një ritëm natyral, një instinkt që rrallë shihet tek fëmijët e kësaj moshe.
Në Akademinë “Pepa”, Alesio luan si mesfushor ofensiv, një rol që i kërkon jo vetëm shpejtësi dhe teknikë, por edhe aftësi për të lexuar lojën dhe për të vendosur aksionet e duhura në momentin e duhur.
Ai tregon një pjekuri të jashtëzakonshme për moshën e tij: vendimet që merr në fushë janë të shpejta dhe të sakta, ndërsa trajnerët e vlerësojnë për qetësinë dhe përkushtimin që tregon gjatë gjithë ndeshjes.
Për ata që e ndjekin nga afër, shfaqet si një lojtar që nuk luan vetëm për të shënuar gola, por për të krijuar lojë dhe për të përmirësuar skuadrën rreth tij.
Alesio ka marrë pjesë në disa turne brenda dhe jashtë vendit, ku gjithmonë ka lënë shenja të qarta të talentit të tij. Ai dallohet për kontrollin e topit, vizionin e lojës dhe aftësinë për të dhënë pasime që shpesh krijojnë gola.
Trajnerët e tij e shohin këtë ambicie si një tregues të madh të talentit që po rritet me kujdes dhe disiplinë.
Por ajo që e bën Alesion të veçantë nuk është vetëm teknika apo statistikat. Është mënyra si e përjeton futbollin: me pasion të pastër dhe kënaqësi të sinqertë.
Ai gjen lumturi të vërtetë në topin që i shpëton nga toka dhe në momentet kur aksionet e tij shpërblehen me një pasim të saktë ose një gol. Çdo stërvitje është një mundësi për të mësuar, çdo ndeshje një hap përpara drejt ëndrrave që i ka që në fillim.
Në stërvitje, ai nuk ndalet kurrë. Trajnerët e përshkruajnë si një fëmijë me “zjarr brenda”, një dëshirë të palodhur për të arritur më të mirën, një përkushtim që rrallë shfaqet tek moshatarët e tij.
Ai ka edhe dy idhuj që për momentin e frymëzojnë, si Foden dhe Pedri, me shpresën se një ditë ai mund të bëhet si ata. “Edhe unë dua të bëhem si ata një ditë. Dua të luaj për Shqipërinë dhe të bëj krenar familjen time.”
E ardhmja për Alesion duket e ndriçuar. Trajnerët, bashkëlojtarët dhe të gjithë që e ndjekin nga afër shohin një lojtar të vogël, por me një mentalitet të madh.
Me punë, disiplinë dhe dashuri për futbollin, ai ka të gjitha shanset të arrijë majat që ëndërron.
Dhe ndonëse është vetëm 10 vjeç, qetësia dhe dëshira e tij për të mësuar e bëjnë të duket më i përgatitur se shumë të tjerë që janë disa vite më të rritur.
“Një ditë dua të luaj në stadiumin e Elbasanit, pastaj për Shqipërinë, dhe pse jo, edhe jashtë vendit,” thotë ai me një bindje që ta bën të besosh edhe ti.
Në fund, Alesio largohet nga fusha i lumtur dhe i buzëqeshur, me këpucët e ndotura, por me një energji dhe pasion që nuk mund të matet me asgjë tjetër.
Një djalë i vogël, një top futbolli dhe ëndrrat e mëdha që rriten bashkë me të — kështu fillojnë historitë më të bukura në futboll…
