Lulekopra është një barishte shumë popullore me një histori mjaft interesante. E hollë, e gjatë, lule verdhë.
Sot e gjejmë kudo, por në të shkuarën lulekopra ka qenë aq e çmuar sa mbahej e mbrojtur dhe ruhej me fanatizëm si bizhuteri e një rëndësie të madhe.
Lulekopra ka emrin botanik Anethum graveolens.
Vlera financiare e lulekoprës mund të ketë rënë ndjeshëm ndër shekuj, por hijeshia e saj aspak nuk njeh rënie.
Bima e lulekoprës ka vendlindjen në rajonin e Mesdheut, madje fushat e shpatet e Shqipërisë mbulohen me një tapet natyral lulesh fantastike me ngjyrë të verdhë.
Për mijëra vite me rradhë, lulekoprës i janë thurur lavde për vlerat mjekësore por edhe ato të kulinarisë.
Edhe Hipokrati, Babai i Mjekësisë e përdorte lulekoprën në përgatitjen e një recete për pastrimin e gojës.
Ushtarët në lashtësi përdornin farat e lulekoprës për të përshpejtuar shërimin e plagëve.
Fama e lulekoprës është shpërndarë në të gjithë historinë e njerëzimit.
Historia shumëngjyrëshe e lulekoprës
Ajo ka një shije unike që e bën shumë interesante. Për më tepër ajo vë vulën në çdo gatim në kuzhinë.
Gjethet, farat dhe lulet e kësaj bime janë fantastike.
Rritja e lulekoprës në kopësht
Bima e koprës rritet krenare dhe arrin një gjatësi domethënëse.
Asaj i pëlqen dielli dhe të jetë e mbrojtur. Preferon një terren të kulluar mirë dhe të mirëmbajtur.
Në kopësht ajo duhet mbajtur larg bimëve dhe luleve që pjalmojnë njera tjetrën.
Bima e koprës është e brishtë. Mjafton një erë dhe e rrëzon përtokë.
Ndaj ajo duhet mbajtur në një vend të mbrojtur në gjendje të lidhur, ku nuk ka rrezik.
